Ο άνεμος δεν είναι ο εχθρός, είναι απλώς ένα ακόμη εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί
Με τους πλευρικούς ανέμους να κάνουν όνειρα στο Παρίσι-Νίκαια και τους αντίθετους ανέμους που κάνουν τη βόλτα μας για να δουλέψουμε πιο σκληρά, προσπαθούμε να θυμηθούμε γιατί ο άνεμος δεν είναι ο εχθρός.
Στην αυτοβιογραφία του, ο Chris Boardman θυμάται μια συζήτηση με δύο από τους μυστικούς σκίουρους του στο British Cycling σχετικά με τρόπους για να εξορθολογιστεί η θέση του αναβάτη στο ποδήλατο.
Μόνο που καταφέρνει να τους αποτρέψει από το να σπάσουν τις κλείδες του Ed Clancy και να ξαναβάλουν τους ώμους του.
Η μάχη ενός αναβάτη ενάντια στην αντίσταση του αέρα – ή, για να του δώσουμε το καθημερινό του όνομα στους δρόμους της Βρετανίας, άνεμος – είναι ένας συνεχής αγώνας σισύφειας διαστάσεων.
Το peloton είναι μια άσκηση στο σχέδιο σε βιομηχανική κλίμακα, με όλους εκτός από τους κορυφαίους αναβάτες να μπορούν να απολαμβάνουν τα οφέλη του slipstreaming και λίγη κοροϊδία με τους συντρόφους τους στο καταφύγιο της αγέλης.
Αν ο άνεμος έπρεπε να είναι τόσο θρασύς ώστε να έρχεται από το πλάι και όχι από μπροστά, τότε ήρθε η ώρα για τα κλιμάκια, εκείνους τους χαρακτηριστικούς διαγώνιους σχηματισμούς απέναντι από το δρόμο που κάποτε αποτελούσαν κτήμα των Ρωμαίων λεγεωνάριων και τώρα είναι ο άνεμος -τακτική εκτροπής επιλογής για τους σημερινούς σύγχρονους μονομάχους στο δρόμο.
Στις προπονήσεις μου, ωστόσο, κανένα από αυτά τα μέτρα εξαπάτησης του ανέμου δεν είναι διαθέσιμο σε μένα. Δεν έχω δώδεκα συντρόφους διαθέσιμους για να δημιουργήσω το δικό μου προσωπικό peloton και οι βόλτες με κλαμπ είναι μια επιλογή μόνο για το Σαββατοκύριακο.
Δώσε καταφύγιο
Αντ' αυτού, κατέφυγα στον σχεδιασμό μιας διαδρομής που θα πρόσφερε όσο το δυνατόν περισσότερο καταφύγιο από τους νοτιοδυτικούς ανέμους που επικρατούν στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Χρησιμοποιώντας τις γνώσεις μου για τους τοπικούς δρόμους και έναν χάρτη Ordnance Survey, πέρασα μήνες φτιάχνοντας προσεκτικά ένα πάρκο που χρησιμοποιούσε την προστασία που προσφέρουν οι τοίχοι, τα δάση, τα αναχώματα και τα κτίρια.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένας βρόχος 50 μιλίων που πέρασε τα πρώτα 10 μίλια διασχίζοντας λωρίδες με θάμνους προς βορειοδυτική κατεύθυνση πριν στραφεί στον άνεμο.
Ο αγώνας για τα επόμενα 10 μίλια εκτεθειμένου εδάφους μετριάστηκε από το γεγονός ότι ήταν ελαφρώς κατηφορικά, και όταν ο δρόμος άρχισε να σκαρφαλώνει ξανά, με περικάλυπτε ένα μεγάλο τμήμα δάσους, μερικούς ψηλούς φράκτες και ακόμη και τον εκτεταμένο τοίχος που περιβάλλει ένα τοπικό κάστρο.
Στη συνέχεια ήρθε ένα άλλο υπερυψωμένο και εκτεθειμένο τμήμα πριν φτάσω στο σημείο καμπής και μπορέσω να πάρω μια απευθείας διαδρομή για το σπίτι με έναν ουραίο άνεμο πίσω μου.
Επιπλέον κίνητρο
Ήταν πολύ από το τέλειο, αλλά τουλάχιστον μου έδωσε ένα ψυχολογικό –αν όχι σωματικό– κίνητρο για να βγω έξω ακόμα και τις πιο θυελλώδεις μέρες εδώ στην ανατολική ακτή της Σκωτίας (μία από τις 10 πιο θυελλώδεις τοποθεσίες του Η ηπειρωτική χώρα του Ηνωμένου Βασιλείου, σύμφωνα με τον μετεωρολόγο Paul Michaelwaite στο Netweather.tv. Παρεμπιπτόντως, η Νοτιοδυτική Ουαλία είναι η νούμερο ένα).
Ο άνεμος, είναι ξεκάθαρο, είναι ο εχθρός. Αλλά πρέπει να είναι;
Παρ' όλη τη σχεδίαση διαδρομής και την προμήθεια αντιστάθμισης, τελικά, συνειδητοποίησα ότι η πραγματική λύση ήταν να αρχίσω να κοιτάζω τον άνεμο ως φίλο, όχι
ένας εχθρός.
Όλη αυτή η αντίσταση του αέρα το κάνει πραγματικά το τέλειο βοήθημα προπόνησης. Σε τελική ανάλυση, δεν θεωρώ τις τοπικές μου αναβάσεις ως εχθρούς – αντίθετα αντιμετωπίζονται ως προκλήσεις. Οπότε, όταν τώρα βγαίνει έξω, δεν βλέπω δικαιολογία για να μείνω στο κρεβάτι, βλέπω αόρατους λόφους.
Less is more
Η προπόνηση σε αντίθετο άνεμο 30 χλμ./ώρα απαιτεί αλλαγή στάσης. Δεν χρησιμοποιώ συσκευή παρακολούθησης καρδιακών παλμών ή μετρητή ισχύος – είμαι της σχολής σκέψης του Graeme Obree «less is more» όσον αφορά τα δεδομένα – και σε συνθήκες ανέμου δεν προσέχω καν την ταχύτητα που εμφανίζεται Garmin μου. Όλα εξαρτώνται από το «αίσθημα».
Καθοδηγώντας κατά μήκος αυτού του οριζόντιου τμήματος όπου κανονικά είχα 36 χλμ. ώρα είναι σαν να ανασηκώνω έναν απότομο λόφο όταν φυσάει.
Κάποιος, κάπου, μάλλον έχει υπολογίσει έναν τύπο για την εξίσωση της ταχύτητας ενός αντίθετου ανέμου με την κλίση μιας ανάβασης. Από τη δική μου εμπειρία, το να ταλαντεύομαι σε έναν ισχυρό αντίθετο άνεμο στο επίπεδο είναι το ίδιο με το να αντιμετωπίζω μια από τις κανονικές αναβάσεις μου με έξι ή επτά τοις εκατό.
Η διατήρηση κάποιας εμφάνισης ντεκόρ είναι απαραίτητη. Το να παλεύεις με το ποδήλατό σου σε μια απότομη πλαγιά μπορεί να είναι δικαιολογημένο, αλλά το να παλεύεις να κρατήσεις τον μπροστινό σου τροχό σε ευθεία γραμμή στο επίπεδο μπορεί να φαίνεται αόριστα κωμικό.
Το να κρατάτε χαμηλά στις μπάρες και να κάνετε πετάλι με μια ελαφρώς πιο σκληρή ταχύτητα συνήθως κάνει το κόλπο της διατήρησης της σταθερότητας και της αξιοπρέπειας.
Νοητική κατάσταση
Αλλά ο άνεμος είναι επίσης μια κατάσταση του νου. Είναι η φύση στο πιο στοιχειώδες της, η δύναμη που έχει διαμορφώσει και σμιλέψει το ίδιο το τοπίο που περνάμε.
Οι ποδηλάτες είναι περισσότερο εκτεθειμένοι στην ακατέργαστη ενέργεια του από οποιονδήποτε άλλο αθλητή της ξηράς, με πιθανή εξαίρεση τους ορειβάτες. Αυτό είναι ένα σπάνιο προνόμιο – να μπορείς να έρθεις τόσο κοντά και προσωπικά με μια δύναμη που είναι αδάμαστη. Είναι σαν να χαϊδεύεις μια πολική αρκούδα.
Οι συναντήσεις με αρχέγονες δυνάμεις είναι όλο και πιο δύσκολο να γίνουν σε αυτόν τον σύγχρονο κόσμο όπου κάθε κίνδυνος, κίνδυνος και συγκίνηση μπορούν να προσομοιωθούν με
μια εφαρμογή smartphone.
Επομένως, ο απόλυτος, σπλαχνικός τρόμος του να πλήττεσαι από μια ξαφνική ριπή καθώς στρογγυλεύεις μια γωνία ή περνάς ένα κενό σε έναν τοίχο θα πρέπει να σεβαστεί παρά να υβριστεί (αν και μπορεί να προτιμήσεις να αφήσεις τις ζάντες του βαθιού τμήματος στο σπίτι).
Πολλά άλλα αθλήματα απολυμαίνονται πέρα από κάθε αναγνώριση, αλλά η ποδηλασία –ακόμα και μακριά από το καζάνι της πίστας επαγγελματικών αγώνων– μπορεί να μας εκθέσει σε στιγμές συγκλονιστικού ενθουσιασμού και ευφορίας. Ο άνεμος είναι μια από τις πιο προκλητικές ιδιοτροπίες του αθλήματός μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον φοβόμαστε.
Στις προπονήσεις μου, έχει να κάνει με το να προετοιμάσω τον εαυτό μου για τη ριπή που αναπόφευκτα θα μου κάνει ενέδρα σε αυτόν τον αριστερόχειρα ή γνωρίζοντας ότι έρχεται ένας μεγάλος φράκτης που θα μου προσφέρει λίγα λεπτά αποκατάστασης.
Η επιλογή της χειρουργικής αναδιάταξης της ανατομίας ενός αναβάτη μπορεί να ήταν ελκυστική στα πιο ακραία μέλη της ομάδας έρευνας και ανάπτυξης του Chris Boardman στο British Cycling, αλλά προτιμώ την πιο φιλοσοφική προσέγγιση.
Όπως το θέτει ο Tim Krabbé στο καλτ μυθιστόρημά του, The Rider, «Η φύση είναι μια ηλικιωμένη κυρία με λίγους μνηστήρες αυτές τις μέρες, και όσους θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη γοητεία της, τους ανταμείβει με πάθος»..
